Het papieren paleis

'Een helder, hartstochtelijk pleidooi voor de broodnodige vernieuwing van de rechtsstaat.' - Bas Heijne ‘Het boek leest als een roman. […] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.’ Lucas Lieverse in de Volkskrant. ‘Over de beperkingen van het recht en de stevige hervorming die er steeds maar niet komt. Ik vind het een belangrijk boek.’ – Folkert Jensma in NRC Nieuwsbrief Recht en Onrecht ‘Een krachtig boek over de noodzakelijke vernieuwing van de rechtsstaat.’ – Den Haag Centraal ‘Sommige boeken moet iedere advocaat lezen. Twaalf jaar geleden was dat The end of lawyers van Richard Susskind. Nu is dat Het Papieren Paleis van Maurits Barendrecht en Maurits Chabot. … Het Papieren Paleis geeft voldoende aanknopingspunten en ideeën voor iedereen die de rechtsstaat een warm hart toedraagt, voor het vernieuwen van dat deel van de juridische dienstverlening waar zij invloed op hebben. Dus koop dit boek, lees het in een adem uit en ga ermee aan de slag.’ – Advocatie.nl ‘Aanrader.’ – Financieel Dagblad, Nieuwe Boeken De Belastingdienst pakte mensen die toeslagen ontvingen hard aan, maar slaagt er niet in het leed recht te zetten. Bij medische missers staan artsen vaak langdurig in de beklaagdenbank, terwijl patiënten en hun families daar weinig mee opschieten. Veel mensen kampen met knagende conflicten dicht bij huis, zoals burenruzies, vechtscheidingen of ontslagzaken. Een juridisch oordeel lost meestal weinig op. Intussen treedt de ene minister na de andere topambtenaar af. Rechters zijn overbelast, het OM wordt geplaagd door schandalen, sociale advocaten gooien het bijltje erbij neer. Het recht is vastgelopen. De juridische wereld wankelt. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onze procedures nog stammen uit de negentiende eeuw. De rechter vonnist en dan is er recht gedaan? Uit onderzoek blijkt dat ons rechtssysteem inmiddels veraf staat van hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Dat is alarmerend. In Het papieren paleis schetsen Barendrecht en Chabot nieuwe routes naar rechtvaardigheid. Die leiden hen van het Vredespaleis in Den Haag tot de kinderrechter, en van gidsland Rwanda tot Belgische vrederechters. Rechtspreken, concluderen ze, gebeurt niet óver, maar tússen mensen. Met een rechtspraak die mensen samenbrengt, in plaats van ze uit elkaar te spelen. 'Het boek leest als een roman. [...] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' - Lucas Lieverse in de Volkskrant