Meneer Kato speelt familie

De dagen rekken zich oeverloos, en tegelijk vliegt de tijd voorbij als een zwaluw. Eigenlijk kan het leven nu écht beginnen. Misschien moet hij een klein wit hondje aanschaffen? Meneer Kato verlangt naar een opwindend leven. In ieder geval minder saai. Wat benijdde hij zijn collega, die na zijn pensioen een motor kocht en met wapperend haar de ondergaande zon tegemoet reed (ook al was er niets van waar). Maar nu is meneer Kato zelf pensionado en heeft hij geen idee hoe hij zijn verdere leven zal aanpakken. De kinderen zijn al lang het huis uit, en thuis werkt hij zijn vrouw op de zenuwen. In de grote flat, waarvoor hij zo hard heeft gewerkt, is het stil geworden. Of die jonge vrouw die hij onlangs op de begraafplaats heeft ontmoet een kletsmajoor of een oplichter is, weet hij niet zo goed. Maar hij neemt haar aanbod aan om als medewerker van haar agentschap Happy Family als stand-in op te treden. De ene keer als lieve opa, een andere keer als ex-echtgenoot die zonder morren de afwas doet, of als begripvolle baas. Allemaal mensen die in deze vorm niet bestaan. Het is een inventieve 'waarheidscorrectie'. Meneer Kato speelt zijn rol met volle overtuiging, steeds weer verrast over al die onvervulde wensen, verkeerde keuzes en gemiste kansen, jaloezie en verdriet. Net als in haar bewonderde debuut Een bijna volmaakte vriendschap slaagt Milena Michiko Flašar erin om met compassie en warmte over een heel gewoon maar uniek leven te vertellen. Ze schrijft over iemand die op het laatste moment begrijpt, dat geluk of een geslaagd leven geen toeval of lot is, maar hard werken.