Duiven melken & Alle orgels slapen

Simon Carmiggelt (1913-1987) was een cursiefjesschrijver van het eerste uur en hij is dat genre - in een schrijverschap dat ongeveer een halve eeuw omspant - steeds trouw gebleven. Zijn rubriek 'Kronkel' was geliefde dagelijkse kost bij het Nederlandse lezerspubliek. Het werk, eerder met het oog op herkenbaarheid dan op duurzaamheid geschreven, is niettemin deel gaan uitmaken van de Nederlandse literatuurgeschiedenis. Deze heruitgave, in uniforme, gebonden boeken, van het complete oeuvre van S. Carmiggelt naar de eerste druk van elke bundel is De Arbeiderspers in 1994 gestart. In Duiven melken & Alle orgels slapen, oorspronkelijk verschenen in 1960 en 1961, peilt Carmiggelt zowel de moderne gevoeligheden van zijn tijd als de eeuwige mores en sores van gewone mensen in de trein, bij een modeshow, in lunchroom of bioscoop, op straat en - onvermijdelijk - in de kroeg. Carmiggelt is volgens mij dan ook klassiek, en ik vind het zonde dat hij minder gelezen wordt dan hij naar mijn smaak verdient, zeker nu zijn bundels prachtig worden heruitgegeven door De Arbeiderspers. [...] Er zijn nog steeds lui die zich het hoofd breken over de vraag of Carmiggelt nu tot de Grote Literatuur mag worden gerekend of niet. Dat was Carmiggelt een rotzorg. Hij noemde zichzelf consequent journalist, wat ik zeer op prijs stel." - Rudy Vandendaele in Humo