Tot het niet meer kan

Via brieven aan haar overleden geliefde vertelt een vrouw de verhalen van haar ongeregelde leven als bohemien en westerse migrant zonder verblijfsvergunning in het Amsterdam van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Toen hij nog leefde vond ze het niet van belang al te veel bij de afgesloten hoofdstukken uit haar leven stil te staan. Ze gaf er de voorkeur aan om in het moment te verkeren. Bovendien hadden ze genoeg aan elkaar. Maar nu hij er niet meer is, merkt ze dat het nog niet klaar is. Ze schrijft over gebeurtenissen waar hij geen weet van heeft. Ze vertelt hem over de Amerikaanse jongeman met wie ze op 17-jarige leeftijd trouwde om hem uit de Vietnam-oorlog te redden, de New Yorkse filmmaker met wie ze naar Amsterdam kwam, de Mexicaanse macrobiotische kok met wie ze een dochter met Latina temperament kreeg. En over de punk- en clubscene en de opkomende performancekunst. Centraal staat de periode waarin hij doodziek in het ziekenhuis lag en een deel van zijn leven niet bewust kon meemaken. Ze reflecteert over ziekte en dood, seksualiteit, kunst, Denemarken, taal, nuchtere spiritualiteit, vrouw zijn en vriendschap. Rouwend en schrijvend doet ze een poging haar leven opnieuw te definiëren. Geestig en bloedserieus tegelijk, diep persoonlijk doch universeel, dit verhaal is een exploratie van de grilligheid van het bestaan, van de onontkoombare krachten van transformatie en vergankelijkheid. Een ode aan de liefde maar vooral aan het leven.