Eerst maar eens zestig worden!

Wat als ziekte en verlies op betrekkelijk jonge leeftijd ongenadig je pad kruisen? Ik was 28 toen mij dit overkwam. Na een eerdere diagnose hiv en het verlies van mijn partner moest ik de draad weer oppakken voor ‘een zo’n normaal mogelijk leven.’ Maar kon dat eigenlijk wel? Hiv in de jaren tachtig van de vorige eeuw was beladen, stigmatiserend en beangstigend. Voor mij was het vooral iets dat mij was overkomen, maar het was niet wie ik was. Geen zelfstigma! Wanneer diezelfde hiv iets minder bedreigend wordt, volgt er een nieuwe dreun en lijkt het leven klaar en voorbij. Wat maakt dat je dan toch doorgaat? Bijna vier decennia lang ben ik door omstandigheden gedwongen, zeer bewust van ongemak. Dat ik het werkelijk zou redden had ik nooit gedacht. Veranderende inzichten, voortschrijdende techniek, oog blijven houden voor het leven om je heen. Ik heb het allemaal nodig gehad om de leeftijd van zestig jaar te bereiken.