Kleine handen

Haar vader stierf meteen, haar moeder pas in het ziekenhuis. Ze heeft geleerd om dit zonder emotie te zeggen, net zoals ze haar naam zegt (Marina), de naam van haar pop (ook Marina) en haar leeftijd (zeven). Haar ouders zijn omgekomen bij een autoongeluk en nu woont ze in een weeshuis met andere meisjes. Maar Marina is niet zoals de andere meisjes. Om van haar nieuwe omgeving een thuis te maken, introduceert ze een spel waarvan de gevolgen niet te overzien zijn.
Kleine handen is geschreven in kristalhelder proza, waarin Barba op ingenieuze wijze wisselt tussen het perspectief van Marina en de wij-stem van de andere meisjes. In deze indrukwekkende novelle worden de pijn van verlies en de zoektocht naar acceptatie op huiveringwekkende wijze vormgegeven.