In mildheid ontdooien

Na de zelfmoord van mijn vader was ik enorm kwaad op hem. Tegelijkertijd werd ik overmand door verdriet en angst. Ik geloof dat het voor nabestaanden belangrijk is te weten dat al die hevige en soms ook tegenstrijdige emoties niet abnormaal zijn. Daarom wil ik mijn rouwproces delen met lotgenoten en rechtstreeks betrokkenen in de hoop dat ze er een stuk (h)erkenning en begrip in zullen vinden. Ik vertel ook over mijn jeugdjaren die overschaduwd werden door de depressies van mijn vader. Dat ik er niet mocht over praten, was moeilijk voor mij. Maar het was ook niet gemakkelijk voor mijn vader die alles opkropte. In mijn rouwverwerking evolueren mijn kwaadheid en mijn bevroren gevoel stilaan naar begrip en zelfs dankbaarheid. ‘Mildheid’ doet mij uiteindelijk ‘ontdooien’. Ik breng geen lang verhaal maar een reeks korte tekstjes (of gedichten) die afgewisseld worden met sfeervolle eigen foto’s van de natuur. Het was ingrijpend en zwaar om de zelfdoding van mijn vader te verwerken. Toch wil ik ook een boodschap van hoop meegeven. Ik ben er uiteindelijk ‘rijker’ uitgekomen en probeer nu méér van het leven te genieten dan vroeger.