Captivant

Eind jaren zeventig besluiten twee vrienden om, dol op strips en tekenen, zelf strips te gaan maken. Hun grote voorbeelden zijn de Belgen André Franquin en Maurice Tillieux en de Amerikaan Alex Raymond. In hun jeugd hebben ze alle strips gelezen die ze onder ogen kregen en ze besluiten korte strips in de oude stijl te maken — zowel een eerbetoon aan de goede, als een persiflage op de slechte. Hun strips, getekend in steeds wisselende stijlen, vinden ­onmiddellijk waardering bij de redactie van het progres­sieve Franse stripblad Métal Hurlant en resulteren uiteindelijk in ­CAPTIVANT, een album dat de lezer onvermijdelijk doet denken aan een klassiek verzamelalbum van een van zijn favoriete striptijdschriften. Maar in CAPTIVANT bevinden zich wat addertjes onder het gras: eerstens is het album fake, want niet alleen incompleet, maar ook het tijdschrift zelf bestaat niet. Erger nog: de lezer die zich verwacht aan klassieke spannende en humoristische avonturen wordt door de enigszins vileine auteurs ook getrakteerd op foute grappen, geheel in de stijl van talloze B-strips uit de jaren 1940-1950 die gelukkig nu niet meer de ronde doen. Het resultaat is een uniek album, dat zowel een eerbetoon is aan de eerste stripklassiekers als een meedogenloze pastiche op de foute denkbeelden van toen.