Achterhuis aan de Maas

Het gaat in 'Achterhuis aan de Maas' niet in het bijzonder over de verschrikkelijke dingen die de Joodse bevolking van Nederland in de jaren 1940-1945 zijn overkomen. Het gaat vooral over wat Frans en Mien Wijnakker voor een beperkt aantal van hen kon doen om hen die verschrikkelijke dingen te besparen. De pastorie van Frans en Mien Wijnakker in het Brabantse Dieden was vanaf mei/juni 1943 tot en met september 1944, toen het zuiden van Nederland werd bevrijd, voor tenminste tien Joodse mensen uiteindelijk een veilige wijkplaats. Daarnaast konden dankzij Frans en Mien nog tenminste tien anderen bij dappere mensen in Dieden en omgeving onderduiken. In 'Achterhuis aan de Maas' is ook een flink aantal gesprekjes uitgeschreven. Het zijn gesprekjes die Frans Wijnakker in de oorlogsperiode voerde met diverse betrokkenen. Die uitgeschreven gesprekjes, die soms trekken hebben van een script, geven een levendig beeld van hoe Frans en Mien te werk gingen. Zij zorgen ervoor dat de lezer in staat is van dichtbij mee te maken wat er speelde bij het verstoppen en verstopt houden van onderduikers. 'Achterhuis aan de Maas' is een monumentje voor Frans en Mien Wijnakker, die in de bres sprongen voor hun medemensen in levensgevaar. Willem van Tongeren studeerde rechten in Nijmegen. Hij werkte als advocaat, eerst in Utrecht, daarna in Arnhem, toen weer in Utrecht en nu nog steeds in Twello. Het boek dat hij schreef over Frans en Mien Wijnakker, 'Achterhuis aan de Maas', is onder meer gebaseerd op de heel levendige en ook wel bijzondere gesprekken die de auteur eind jaren tachtig voerde met Frans