Het nooit geschreven verhaal

Het is een zomerse dag. Het is warm op de kermis in Helden. In hun zomerse jurkjes zijn de meisjes mooier dan ooit. De jongens kijken hun ogen uit. Er wordt flink gedronken. De terrassen zitten vol, vooral met jong volk. In danszaal De Klomp zitten de wat oudere mensen, de paren die lang voor de oorlog jong waren, en elkaar toen op de kermis hebben gevonden. Voor hen speelt het befaamde accordeon-duo Schriebl en Huppertz. Er wordt gezongen over ‘mijnwerkers in donkere schachten die denken aan hun vrouwen daarboven die op hen wachten’, en over de liefde die voor eeuwig is. Bij café De Sport zingen de Selvera’s, meisjes uit Weert, over de liefde van een postbode voor de dochter van een kastelein in Tirol, waar tussen berg en dal het geschal van zijn posthoorn klinkt en haar hartje begint te zingen. Bij café Hendriks zingt Bruno Majcharek, de zingende mijnwerker, smartelijke liedjes over het meisje Laila dat zo zinnelijk was. En over de gruwelijke moord op een meisje uit Raamsdonkveer. Afijn, bij alle vrolijkheid hoort ook een somber randje chagrijn. Het nooit geschreven verhaal moést daarom geschreven worden. Ton van Reen schreef onder meer romans, kinder- en jeugdboeken en journalistiek werk. Bekend zijn de romans Het winterjaar, Roomse meisjes en Concert voor de Führer. Gestolen jeugd is het ware verhaal van jongens en mannen die aan het eind van de Tweede Wereldoorlog als dwangarbeiders naar Duitsland werden gevoerd. De lichtverkoper werpt licht op een donker tijdperk in de geschiedenis van de kinderarbeid in de negentiende eeuw. De verdwenen stad is de werdegang van een advocaat. Dochters is het levensverhaal van een journalist in Afrika. Katapult is een verhaal over gewone mensen in roerig Amsterdam in de vorige eeuw. De bende van de bokkenrijders werd verfilmd tot een veelbekroonde tv-serie. In Frankrijk spelen zijn boeken Vlucht uit Montaillou, Bevroren dromen, Landverbeuren en In het spoor van de camisards.