Moeders kunnen niet tapdansen

Moeders kunnen niet tapdansen is de titel van een rijke verzameling verhalen van een ervaren psychotherapeute. In de voelbare passie voor haar vakgebied en voor het functioneren van de menselijke ziel vertrekt Hilde Libbrecht voor haar bespiegelingen vanuit alledaagse anekdotes, zowel vanuit haar spreekkamer als daarbuiten. Ze schrijft over ouderschap. Over rouw na een abortus. Over vluchtelingen en het gevoel van machteloosheid bij de therapeut. Over de angst voor het ouder worden. Over de gek met de hamer. Over de kracht van kwaadheid die je van je af kan dansen, zoals Billie Elliot in de gelijknamige film. Over de affiniteit met het leven en over de dood. Over psychotherapie in tijden van maakbaarheid en over het belang van de therapeutische relatie en de persoon van de therapeut in een tijdperk van vertechnisering. Over verhalen die altijd verder dragen dan cijfers. Over transgenders, maagverkleiningen en beugels. Maar bovenal over de ware ontmoetingen met haar cliënten en hoe die ook de therapeut transformeren. De auteur beschrijft haar cliënten niet enkel vanuit hun lijden maar vanuit een oprechte bewondering en zelfs dankbaarheid om haar tot een bevoorrechte getuige te maken van hun innerlijke strijd. Ze doet dit met een speelsheid en humor waardoor de lezer op een amusante manier wordt meegenomen in haar filosofie over de menselijke geest. Herkenbaar voor iedereen die van warme verhalen houdt, voor cliënten en hun omgeving en zeker voor collega-therapeuten. Hilde Libbrecht is cliëntgerichte psychotherapeute, leertherapeute in het postgraduaat cliëntgerichte psychotherapie aan de KU Leuven en supervisor. Tevens is ze coördinator van het specialisatiejaar in de groepspsychotherapie.