Want we hebben allemaal de morgen

Zonder taal - in al zijn uitingsvormen - geen verbinding. Taal kan altijd verbinding blijven geven. Ook als deze taal onbekende en ongekende gedaantes aanneemt. Mensen met dementie ontwikkelen een eigen taal, een taal die wordt geboren waar je bij zit. Op het eerste gehoor lijken het vaak losse flodders, brabbeltaal, nauwelijks serieus te nemen. Maar de som is meer dan de delen. Dementees is een taal zo verrassend, ontroerend, pittig, boeiend, raak, grappig, raadselachtig en wijs, dat het zonde is om die te laten 'slingeren'. Dit boek is een handreiking voor naasten van mensen met dementie, met als invalshoek en als kostbaar instrument van verbinding: de taal. In de vorm van een ontvouwing van een eerste, kwalitatief onderzoek naar wat het Dementees te bieden en te leren heeft. En dat is veel en raakt de breedte en de diepte van het mensenleven, zo blijkt uit het onderzoek. Mensen met dementie zijn uiterst kwetsbaar, hun eigen stem wordt nauwelijks gehoord, hun taal doorgaans doodgezwegen. Terwijl deze zo eerbiedwaardig, kostbaar, levenswijs en heilzaam kritisch kan zijn. Daarom hopen de schrijfsters op emancipatie van het Dementees. Het Dementees nodigt uit tot verbinding. En daar draait het om, dat is de kern. Dit boek is één groot pleidooi om verbinding te maken, altijd maar weer verbinding te blijven maken met mensen met dementie, van hart tot hart.