Parijse walging

Na hun succesvolle samenwerking in William Shakespeares Venus en Adonis besloten Hafid Bouazza en Marlene Dumas de handen opnieuw ineen te slaan. Ditmaal vertaalde Bouazza de prozagedichten die Charles Baudelaire (1821-1867) verzamelde in Le Spleen de Paris, en Dumas maakte er schilderijen bij, waarbij ze zich liet inspireren door de sfeer van Baudelaires tekst en de specifieke klankkleur van Bouazza’s vertaling.
Charles Baudelaire wordt beschouwd als de dichter van het spleen, een zwaarmoedigheid, een intense verveling die tot weltschmerz leidt. In Le Spleen de Paris schetst hij portretten van rouwende weduwen, afgewezen minnaars, mensen die vechten tegen het donker om hen heen en in zichzelf. Wie deze magnifieke bundel leest, beseft dat Les Fleurs du mal ten onrechte grotere bekendheid geniet.