Racisme in de Bijlmer

Racisme is hét thema van deze tijd. Waar het eerst decennialang onbesproken en veelal zelfs ontkend werd, ook in Nederland, broeit sociaal onrecht in ons land. En dat geldt zeker voor een wijk als de Bijlmer. Racisme speelde hierbij een onmiskenbare rol, zo concludeert Makdoembaks in dit boek. En wel op twee manieren: uit racistische overwegingen vond men het niet nodig zorg te dragen voor adequate veiligheid voor de bewoners van de Bijlmer waardoor deze mensen de hele dag in angst leefden. Ook de gezondheidszorg voor hen bleef ver onder de maat. Om deze gevolgen te bagatelliseren tuigde men een racistisch ‘het ligt aan de cultuur/leefgewoonten’-discours op. In dit boek etaleert Makdoembaks veel navrante gevolgen van racisme in de Bijlmer aan het eind van de vorige eeuw: ondermaatse zorg voor zwangere vrouwen en verhoogde babysterfte; gebrekkige medische zorg voor illegalen uit de Bijlmer, zelfs bij acute medische noodzaak; geen specialistische zorg voor de vele kinderen met psychisch lijden. Wegkijken voor de niet-functionele ventilatie na woningisolatie verhoogt sinds jaren tachtig de morbiditeit en mortaliteit. Makdoembaks vertelt dit alles vanuit een bijzondere positie: zijn eigen ervaringen als huisarts in de Bijlmer. Als huisarts stond hij aan de frontlijn van het maatschappelijk onrecht, alsmaar vechtend tegen de gemakzucht, het wegkijken, de tegenwerking door officiële instanties en instellingen en ook tegen het soms onverholen racisme van collega’s. Totdat men hem het onmogelijk maakte dit vak nog langer uit te oefenen. Politiek pikant daarbij is de rol van zijn goede vriend mr. drs. André Haakmat, een man met dubbele agenda’s. Hij stond zijn vriend Makdoembaks als advocaat formeel terzijde, maar kreeg als ‘inlichtingenman’ van de overheid waarschijnlijk de opdracht hem zo mogelijk monddood te maken. Nizaar Makdoembaks is een voormalige huisarts. Hij publiceerde eerder meer dan vijftien studies over de geschiedenis van de voormalige Nederlandse koloniën.